آغاز فروپاشی

دوست دارم بخوانم بنویسم شعر بگویم اما این روزهایم عجیب، غریب شده انددلم تنگ است تنگ روزهایی که بی دغدغه شعر می گفتم و می نوشتم و می خواندم اما در عین حال هزاران دغدغه داشتم دلم تنگ روزهای گذشته ام است روزهایی که خوب بودم که آدم خوبی بودم کاش آدم نوع ما می توانست همیشه خوب باشد که بدی ها را باور نکند آغاز فروپاشی...

نه این که فکر کنی مرهم احتیاج نداشت... که زخم های دل خون ما علاج نداشت. . . . بوسیدی و دوباره، بوسیدی و دوباره سیری نمیپذیرفت از بوسه روحت انگار روحم شبیه قصه ی تو درد میکشد جسمم شبیه این همه انسان روبه روست دنیا شبیه هر چه بگویی جهنم است دنیا شبیه خانه ی ما سرد و تو به توست گفتی می آیی از بغل شه آغاز فروپاشی...